Það er ys og þys á aðalbrautarstöðinni í Kaupmannahöfn. Mér gremst að hafa sofið yfir mig og ná ekki að laga mig almennilega til, en ég hrindi því frá mér. Mikilvægast af öllu er að ná lestinni.

Svitinn bogar af enninu því taskan og hljóðfærið taka í. Ég sný mér að hávöxnum ljóshærðum manni í vönduðum jakkafötum og spyr hvort hann viti eitthvað um lestina sem nálgast.

– Fer hún ekki örugglega til Prag?
– Langleiðina, svarar jakkafatamaðurinn og brosir.
– Þú þarft samt að skipta í Hamborg.

Mér léttir og ég finn hvernig slaknar á pikkstífum axlavöðvunum. Við göngum samhliða inn í rúmgóðan lestarklefann, þar sem er pláss fyrir sex farþega.

– Hefurðu annars nokkuð á móti því að ég tylli mér í sama klefa? Spyr maðurinn í vönduðu jakkafötunum.

– Nei, nei, alls ekki.

Samferðamaður minn sest á móti mér. Lestin rennur rólega af stað framhjá nýútsprungnum blómum trjánna, sem breytast á svipstundu í grænar breiður. Vorið er kærkomið með allri sinni fegurð.

– Ertu að fara langt? Spyr ég sessunaut minn.

– Til Hamborgar, svarar hann glaðhlakkalegur á svip. Skólasystir mín frá Köben býr þar.

– En þú? Æ-i, hvernig læt ég? Þú ert að fara til Prag með þetta líka risahljóðfæri!  Ég giska á að þú sért að fara að spila í rómantísku borginni?

– Nei, reyndar ekki í þetta sinn, svara ég og leita að marglesna bréfinu í töskunni.

– Mig dauðlangar annars í kaffi – á ég að taka eitthvað fyrir þig í leiðinni? Spyr samferðamaður minn um leið og hann stendur upp.

– Já takk, einn bolla af svörtu og sykurlausu.

Ég vil fá að vera í friði, því hugurinn leitar stöðugt til Prebens, kennara míns og fyrrum elskhuga. Þegar ég hitti hann í fyrsta sinn, þá gerðist eitthvað sem varla er hægt að útskýra. Það var svo ótrúlega sterk upplifun.

Preben var nýskipaður prófessor við Konunglega konservatoríið í Kaupmannahöfn, þar sem ég var í framhaldsnámi. Ég get þakkað ömmu minni sálugu það. Hún hvatti mig ótrauð áfram og gaf mér einnig heilræði sem ég hef alltaf varðveitt. „Mundu að láta hjartað ráða för“ voru hennar síðustu orð til mín.

– Gjörðu svo vel, hér kemur rjúkandi kaffibolli!
– Takk fyrir kærlega, hvað kostar hann?
– Í boði hússins, svarar samferðamaður minn og brosir. Hann ræskir sig um leið og hann lyftir annarri augabrúninni.
– Ég hef alltaf verið forvitinn um fólk, mig langar til að vita eitthvað um þig. Ertu atvinnutónlistarmaður?
– Já, það er rétt ágiskun. Síðustu ár hef ég leikið með sinfóníunni, bæði Kaupmannahafnar sinfóníunni og nú með sinfóníuhljómsveitinni í Malmö.
– Hvað með þig? Við hvað starfar þú?
– Ég vinn hjá auglýsingafyrirtæki og er að þróa viðskiptahugmynd með vinkonu minni, sem býr í Hamborg.
– Áhugavert, segi ég hálf viðutan.
– Á svo að stoppa lengi í Prag?
– Ég bara veit það ekki, það verður að koma í ljós.

Svarið eykur á forvitni samferðamanns míns, sem lækkar róminn og hallar sér fram í sætinu.
– Ertu að fara að hitta ættingja eða vini?
– Hvorugt, svara ég. Ég er að fara að heimsækja æskuástina mína eftir langan aðskilnað.

– Þú meinar, þá lætur rómantíkin nú ekki á sér standa.

Eftir stutta þögn heldur samferðamaður minn áfram:
– Ég er mjög forvitinn, mig langar til að vita meira um  langa aðskilnaðinn.
– Satt best að segja veit ég ekki hvort ég kæri mig nokkuð um að tala um hann. Ég er ekki mikið fyrir að tjá mig um tilfinningar mínar og síst við ókunnuga… en ástin er sterkt afl sem erfitt er að ráða við.
Samferðamaður minn hváir: Hvað meinarðu?
– Æ-i fyrirgefðu, ég var að hugsa upphátt.

Ég dreg mig í hlé og horfi út um gluggann. Smám saman hverf ég inn í minn eigin hugarheim.

Það var bjartur sumardagur. Við borðuðum hádegisverð á svölum efstu hæðar tónlistarhússins og nutum  þess að vera saman og  horfa á mannlífið.

Þegar degi var tekið að halla birtist ung og falleg kona í tónlistarsalnum, þar sem ég og Preben spiluðum sellósvítu af mikilli ástríðu. Konan leiddi lítinn dreng, sem hljóp  beint í fangið á Preben.

Þessi mynd líður mér seint úr minni. Preben stóð upp, gekk í burtu með drenginn í fanginu og unga konan fylgdi fast á eftir.

Ég horfði eins og í dáleiðslu á eftir þeim, þegar þau gengu úr salnum. Í fyrstu fann ég fyrir máttleysi, síðan skjálfta og ólýsanlega örum hjartslætti…

Eftir dágóða stund snéri Preben aftur inn í salinn. Hann var niðurlútur og vandræðalegur og bað mig  um að fyrirgefa sér. Hann sagðist ekki hafa treyst sér til að segja mér sannleikann um hjónaband sitt af ótta við að missa mig. Viðbrögð mín komu mér í opna skjöldu, því ég æpti margsinnis á hann: „Hvernig gastu eiginlega gert mér þetta?“

Preben sagðist ekki geta hugsað sér lífið án mín. Hvernig á ég að geta treyst honum? Hann talaði um föður sinn og valdið sem hann hafi  haft yfir sér. Einnig um flóknar aðstæður, flóknari en hann réði við. Ég vissi að faðir hans var umdeildur maður, en mér fannst ekki viðeigandi að blanda honum í tvöfalt líf Prebens.  Ég rauk á dyr og sá enga aðra leið en að binda enda á tveggja ára samband okkar, sem var mér þó kærara en allt annað.

Á einu augnabliki var allt breytt, dásamlegi sumardagurinn varð að martröð.

Samferðamaður minn vekur mig upp af þungum þönkum þegar hann segir skyndilega:
– Hættuð þið alveg að hafa samband?
– Það má segja það, ég flutti til Svíþjóðar, því ég varð að breyta um umhverfi. Hann skrifaði mér oft til að byrja með, síðan leið lengra á milli bréfanna.
– Hann bað mig stöðugt um fyrirgefningu og endaði öll bréfin á sömu orðunum: Ég mun alltaf elska þig.
Ég svaraði  bréfunum aldrei. En fyrir stuttu fékk ég bréf sem var stimplað í Prag. Það var öðruvísi en öll hin, ég fann það einhvern veginn á mér. Auðvitað þekkti ég strax rithöndina og hjarta mitt hamaðist við það eitt að horfa á umslagið.

Ég dett aftur í eigin hugsanir og leita lengi í töskunni, sný öllu við. Ég finn loksins bréfið vandlega samanbrotið í vasanum.  Bréfið sem er orðið að áráttu, ég verð að lesa það aftur og aftur.