Ljóð
Ljóð
í vetrardvala undir þykku ullarteppi
fela naktar greinarnar sig
í vegarkantinum liggja frosin fötin
gul og svört
kæruleysislega flýgur fugl á grein
og reynir að líma þau á trén
en brotna í þúsund mola
norðurljósin flissa hæðnislega
þegar sólin reynir að brjótast fram
eins og vorboði
Skuggi
Köngurvofur skriðu inn um hálsmálið
Þær tóku sér bólfestu
þær eiga heima þar
Þær komast ekki út
Skuggi vefaranna þekur líkamann
hann er gegnsær og kaldur
eins og holdlaust hjarta
hamskipti
Fok
Lítil sál fýkur framhjá
Þú reynir að grípa hana
en guð vill eiga hana
fyrir sjálfan sig
Andartak
við skulum semja
hjarta fyrir hjarta
auga fyrir auga
nef fyrir nef
munn fyrir munn